Om de publicatie van mijn nieuwe boek te vieren, besloot ik afgelopen donderdag met mijn gezin over de Golden Gate Bridge te wandelen. Naast dat me dit een mooi symbolisch gebaar leek, herinnert de brug me er telkens weer aan dat ik in een wereldstad woon. Als ik haar zie, raak ik betoverd.
De brug werd in 1937 geopend en loodst dagelijks meer dan 100.000 auto’s over de baai. Honderden keren ben ik er overheen gereden, een keer of twaalf heb ik er gewandeld, nooit heb ik er gefietst. Ik onderhoud een haat-liefde relatie met fietsers op de brug. Aan de ene kant delen we een bijzondere ervaring door samen daar te zijn, maar ik loop ik ze met mijn kinderen telkens voor de wielen en vind het vreselijk als ze rakelings langs me sjezen. Het voetpad is op sommige plekken maar een meter breed.
Gelukkig was het niet al te druk. Dit is een voordeel van de corona-crisis: het is relatief rustig op straat. Zelfs parkeren was gratis. De zon scheen. Een gigantisch containerschip schoof geruisloos onder mijn voeten door. Zeeleeuwen duikelden door het water. Ze leken zo klein in de enorme baai dat ik een soort plaatsvervangende agorafobie ervoer. Ik vroeg me af hoe ze elkaar in vredesnaam niet uit het oog verloren. Waarschijnlijk hebben zeeleeuwen een lokaliseringsvermogen dat mijn verstand te boven gaat.
Zo lang als ik hier al woon staat de brug in de steigers. Wat een werk zal het zijn om haar te onderhouden. De verf, dat unieke rood-oranje kleurtje, moet voortdurend bij worden gewerkt. Zodra de schilders klaar zijn, beginnen ze weer van vooraf aan. Ik denk dat het stadsbestuur zou willen dat de brug oorspronkelijk bruin was geverfd, de kleur van roest en uitlaatgassen.
Langs de reling staan ijzeren hekken om mensen ervan te beletten eroverheen te springen. De Golden Gate Bridge is, op de Nanjing Yangtzebrug na, de meest gebruikte brug voor zelfmoordpogingen. Het stadsbestuur wil helemaal geen hekken, die schijnen te veel wind te vangen. De echte reden is natuurlijk dat die hekken het uitzicht belemmeren. Langs het midden van de brug, waar je de beste foto’s kunt nemen van de skyline en Alcatraz, staan dan ook geen hekken.
Maar daar in het midden piept en kraakt de brug wel. Er klinkt een gezoem als van krekels vanwege de spanning die op de kabels staat. Je moet er maar niet te lang over nadenken. Doorlopen.
De Golden Gate Bridge is 2.7 km lang. Dat is een heel eind voor mijn zesjarige dochter en vijfjarige zoon. De heenweg ging verbazingwekkend goed, maar toen we de andere kant bereikt hadden, leerden zij een onaangename les: dat wie een brug oversteekt, ook dat hele eind weer terug moet lopen.
‘Papa, kun je me dragen?’ vroeg mijn dochter.
‘Nee,’ zei ik. ‘Daar is papa niet sterk genoeg voor.’
Zij ziet mij dagelijks hardlopen, en als het regent doe ik push-ups in de woonkamer. Gelukkig was ze te moe om mij daar aan te herinneren.